Slikarstvo je sve što nastaje umetničkim slikanjem. Slikanje je postupak gde se nečim (četkom, špahtlom, pastelom itd) nanosi boja (mešavina pigmenta i veziva) na podlogu. Tako nastaje slika. Čovjek koji se ozbiljno bavi slikanjem je slikar. Slikar koristi kombinaciju, crteža, kompozicije, svetla i boje da iskaže koncepte ili opiše svet oko sebe. Podloga je često napeto platno, koje se unapred priprema za slikanje u zavisnosto od vrste boje koja de se koristiti. osim platna,podloga može biti takođe i papir, drvo, staklo, zid (freske), lesonit itd. Slike i crteži obično se stavljaju u ram i kače na zid, ali ima i mnogo drugih načina da se izlažu. Crtanje je postupak gdje se nešto (olovka, grafit, kreda, pero itd) pritiska ili miče po površini i ostavlja tragove na njoj. Tako nastaje crtež. Čovjek koji se ozbiljno bavi crtanjem je crtač. Slikarstvo može biti realistično i da predstavlja realne objekte (kao npr. mrtva priroda ili pejsaž), abstrakto, nabijeno opisnim elementima, simbolima, emocijama ili političkim sadržajima. Istorijski, veliki broj dela se bavio duhovnošdu i religioznim temama. Ova vrsta slikarstva se pojavljuje još od mitoloških prizora na grnčariji do biblijskih scena na zidovima katedrala.
Slikarske tehnike Postoji uzajamni odnos slikarskih tehnika i boja. Jedna od slikarskih tehnika je pastel, on stvara ugođaj nježnosti i ljupkosti. Akvarel svojom providnošdu daje bojama prozračnost. Fresko-slikarstvo, tehnika zidnog slikarstva, nema puno detalja i dočarava prostornost i monumentalnost. Temperi je svojstvena plošnost, pa je svojstvena plakatu, a uljene boje (obično na platnu napetom na drveni okvir) su pogodne za slikanje najmanjih detalja. Različite vrste slikarkih boja se obično identifikuju medijumom u kome je pigment rastvoren. Taj medijum određuje osnovne karakteristike boje kao što su gustina, elasticitet, rastvorljivost, brzina sušenja i tako dalje. Vrste boja: Akrilik Enkaustika (vosak) Fresko Gvaš Mastilo Ulje Suvi pastel Uljani pastel
Smerovi u slikarstvu:[uredi - уреди] Renesansa Manirizam Barok Rokoko Ikonopis Romantizam Impresionizam Poentilizam Ekspresionizam Futurizam Fovizam Dadaizam Nadrealizam Kubizam Abstraktni Ekspresionizam Pop art Hiperealizam ili fotografski realizam Slikanje slamom Naivno slikarstvo Simbolizam
Renesansa umjetnosti koje je označilo prekid sa srednjim vijekom. Vremenski se određuje od 14. vijeka u Italiji do 16. vijeka u ostatku Evrope. Ona je jedan od najkrupnijih pokreta u kulturi zapadne Evrope, koji je doveo do preokreta u nauci, filozofiji, književnosti i likovnim umjetnostima. Italija je zemlja u kojoj je umjetnost renesanse našla svoj najviši izraz, jer je u njoj najprije došlo do razvoja gradova i gomilanja bogatstva u pojedinim gradanskim porodicama.
Usporedo sa materijalnom, razvijala se i duhovna kultura koja se izrazila u sve večem interesu za antičku umjetnost. Nosioci te nove kulture bili su humanisti koji su kulturu usmjerenu prema čovjeku suprotstavljali skolastičkoj nauci i teologiji. Za talijanske humaniste središte univerzuma više nije bio bog, vec čovjek, univerzalno obrazovani humanist, predstavnik novčane i intelektualne elite. Humanisti su sakupljali i proučavali antičke rukopise, učili grčki i latinski jezik, istrazivali ostatke antičke arhitekture i skulpture. Razvijena samosvijest i samopouzdanje omogučili su im da slobodno biraju uzore, koje nalaze u antici i prirodi, donose zaključke i da ih analitički obrađuju. Stvoreno je racionalno i naučno shvačanje svijeta i ojačala je individualnost talijanskog i europskog građanina. Zasnovana na empirijskom doživljaju svijeta i kritičkom odnosu prema autoritetima, renesansa je oslobodila bujicu stvaralačke energije prvo u Italiji i Nizozemskoj, a zatim u Njemačkoj i Francuskoj. Svijet u kome je stvoren renesansni umjetnik bio je mnogo složeniji od svijeta njegovih prethodnika. Umjetnik ne samo da je bio prijatelj humanista, filozofa i književnika, vec je i sam bio univerzalno obrazovan i svestran stvaralac. Mnogi su bili istovremeno arhitekti, kipari, slikari, naučnici i pjesnici. Upučeni na prirodu, proučavali su optiku i ustanovili zakonitosti linearne i zračne perspektive. Značajan predmet proučavanja umjetnika bilo je i ljudsko tijelo, njegova anatomska struktura, zakoni pokreta i proporcije od kojih zavisi njegova ljepota. Predstavnici renesanse u Italiji su Leonardo Da Vinci, Rafaello, Sandro Botticelli, Michelangelo.... Periodi i pravci zapadne umjetnosti Stari vijek egejska umjetnost • etruščanska umjetnost • umjetnost stare Grčke • umjetnost starog Rima • ranokršdanska umjetnost Srednji vijek bizantska umjetnost • predromanika (karolinška renesansa, otonska renesansa, starohrvatska umjetnost) • romanika (arhitektura romanike, kiparstvo romanike, slikarstvo romanike) • gotika (arhitektura gotike, kiparstvo gotike, slikarstvo gotike) Novi vijek renesansa (rana, visoka, sjevernoeuropska) • manirizam • barok (barokna arhitektura, barokno kiparstvo, barokno slikarstvo, barokna glazba) • rokoko • neoklasicizam (directoire, ampir, bidermajer) Modernizam romantizam (književnost romantizma, slikarstvo romantizma, glazba romantizma, historicizam) • prerafaeliti • realizam (književnost, likovna umjetnost, glazbena umjetnost, verizam) naturalizam • impresionizam • postimpresionizam (sintetizam, pointilizam) • simbolizam • parnasovstvo • Arts and Crafts • secesija • bečka moderna 20. vijek
fovizam • ekspresionizam • naiva • kubizam • orfizam • vorticizam • purizam • internacionalni stil • apstraktna umjetnost (suprematizam, De Stijl, konstruktivizam, sinkromizam) • futurizam • dadaizam • metafizičko slikarstvo • nadrealizam • apstraktni ekspresionizam • kinetička umjetnost • pop art • op art • tašizam • informel • neorealizam (precizionizam, fotorealizam) • minimalizam • konceptualna umjetnost • Land art • postmoderna.
Manirizam (italijanski manierisimo) poseban likovni izraz u razdoblju između visoke renesanse i baroka; traje odprilike od 1520/1530. do 1600. godine. Značajna je pojava prvenstveno u talijanskom slikarstvu (Pontormo, Parmigianiono, Bronzino), a manje u kiparstvu (Cellini, Giovanni da Bologna). Obilježja manirizma su odstupanje od harmonične uravnoteženosti i renesansne kompozicije, a u koloritu je jaki kontrasti tame i svjetla. Proporcije likova su izdužene, izrazi lica ekstatični, a milje u kojem su smještene figure i grupe ostaje neodređen ili samo nagovješten.
Barok je razdoblje u glazbi, književnosti i umjetnosti koje se nastavlja narenesansu, razvija u rokoko i traje do pojave klasicizma u drugoj polovici 17. stoljeća. U katoličkim zemljama to je pokret katoličke obnove (protureformacija). Ime potječe od portugalske riječi barocco koja označava golem biser nepravilna oblika, tvorevina bolesne školjke. Od početka sedamnaestog veka u Evropi se afirmišu velike nacionalnemonarhije. Začetnice modernih država sposobne da osvoje svet, Italija je bila rascepkana i politički slaba, ali je Rim i dalje bio centar umetnosti. Crkva je prisiljena da se suprostavi udarima reformatora, bila je prinuđena da se menja, a promene u umetnosti dovele su do rađanja novog stila baroka, termin sa značenjem: bizaran, čudan. Bežeći od zatvorenih oblika i klasicizma prethodne epohe, arhitekte i vajari su tražili nove dimenzije izraza i stvarali raskošna dela, prepuna scenskih inovacija i pokreta. U potragama za novim efektima u tretmanu boje i prostora, slikari su i dalje interpretirali religiozne sadržaje, ali novine su unosili i u pejzaž, portret, kao i u interpretaciju prirode. Italijanska slikarska škola kasnije je u stranim umetnicima dobila svoje velike interpretatore i velike inovatore. U osamnaestom veku barok se proširio preko Alpa gde doseže svoj neverovatni domet u vidu rokokoa. Zahvaljujući raskošnoj umetnosti evropskih dvorova i papskog Rima tako je rođena građanska umetnost, više okrenuta realnosti svakodnevnog života, koja je u Veneciji i Flandriji dobila prve centre svog razvoja. Barok je kulturno umetnički pravac, koji je vladao u Evropi između 1600. i1750. godine, nastao je u Italiji odakle se raširio po celoj Evropi i njenim kolonijama.
Rokoko je glazbeni pravac koji se javio u 18. stoljeću kao reakcija na barokni stil. Najjače se odrazio u francuskoj glazbi instrumenata s tipkama. Najpoznatiji predstavnik tog stila bio je François Couperin (1668 - 1733). Jean Philippe Rameaupredstavlja ozbiljniju francusku glazbenu misao toga doba. U Njemačkoj su stil do neke mjere prilagodili Georg Philipp Telemann, Johann Mattheson (1681-1764) i sinovi Johan Sebastijan Bah - a, a rokoko se javio i kao element u obliku klavirskih sonata Domenica Scarlattija.
